ၾကားညပ္ေနသူမ်ား

ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ ရိွရာ ဘုရင့္ေနာင္ ပြဲ႐ံု တန္းမွ ႐ံုးကား ဖယ္ရီ ရပ္ရာ သမိုင္းဘက္ ကို သြားသည့္ ဒိုင္နာကား လိုင္းမ်ားက အလုပ္ သြားခ်ိန္ မနက္ တိုင္း ေဖာက္ သည္ ျဖစ္ သည့္ အတုိင္း

ဒိုင္နာေပၚ ကၽြန္ေတာ္ တက္မိ ခ်ိန္တြင္ ကံအားေလ်ာ္စြာ အတက္ အဆင္းႏွင့္ ကပ္လ်က္တြင္ တစ္ေနရာ စာလြတ္ ေန၍ ထုိင္ခြင့္ ရသည္။ ယင္းေနရာက အတက္ အဆင္း လြယ္သျဖင့္ လြတ္ ေနဖို႔ ဆိုသည္မွာ ျဖစ္ေတာင့္ ျဖစ္ခဲပင္။

ေနရာ လည္းရ ကားက လည္းမၾကာမီ ထြက္သျဖင့္ ၀မ္းသာရသည္။ ကိုယ့္ခံုတန္း ဘက္မွာက ေနရာ လြတ္ လံုး လံုး မက်န္ေတာ့ ေပမဲ့ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ ခံုတန္းမွာက တစ္ေယာက္ စာေလာက္ ထုိင္၍ ရဦး မည့္ပံု ေပၚသည္။ ဘုရင့္ေနာင္ လမ္းဆံုကို ေရာက္လာေတာ့ လူသုံးေလး ေယာက္တက္သည္႕ အထဲ ေရွ႕ဆံုးက တက္လာသည္မွာ မိန္းကေလး တစ္ဦး ျဖစ္ၿပီး သူက ေနရာလြတ္ ပံုေပၚ ေနသည့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ခံုတန္း မွ အစြန္ ဆံုးလူႏွင့္ ဒုတိယ လူၾကား ၀င္ထုိင္ လိုက္သည္။ အစြန္က လူက အတန္ငယ္ ၀ေသာ တ႐ုတ္ႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ၿပီး ဒုတိယလူကေတာ့ အိႏၵိယ ႏြယ္ဖြား တစ္ဦး ျဖစ္သည္။

လြတ္ေနေသာ ေနရာမွာ က်ပ္က်ပ္ တည္းတည္း ၀င္ထုိင္လိုက္ ရေသာ မိန္းကေလး အတြက္ ဦးေရႊ တ႐ုတ္ ကေကာ ကိုကုလား ကပါ နည္းနည္းပါးပါး စီပင္ ေရႊ႕ေပးမည့္ ပံုမေပၚ။ ၀၀တုတ္တုတ္ တ႐ုတ္ႀကီး၏ ေပါင္ တစ္ျခမ္း ေအာက္ ျမဳပ္၀င္ၿပီး ညပ္ေနေသာ မိန္းကေလးကို အျမင္ မေတာ္ေသာ စပယ္ယာက တ႐ုတ္ႀကီးကို-
“အစ္ကိုႀကီးက ဒီဘက္ နည္းနည္း တိုးေပး လိုက္ပါလား” ဟုေျပာသည္။ တကယ္လည္း သူ႔ဘယ္ ဘက္တြင္ လက္သံုးေလး လံုးစာ ေလာက္လြတ္ ေနေသာ ေနရာ ရိွသည္။ သို႔ေသာ္-
“ဘာကြ၊ ဘယ္ေရႊ႕ေပး ရမွာလဲ။ ငါ ထိုင္ေနတာက အစြန္ ဆံုးေလ။ ဘယ္ထပ္ေရႊ႕ ရဦးမွာလဲ”    ဟု ျပန္ေဟာက္ သံၾကားရသည္။
“အလယ္က မိန္းကေလး က်ပ္ေနလို႔ ေျပာ တာပါ အစ္ကိုႀကီးရာ”ဟု စပယ္ယာက ေလေပ်ာ့ေလး ျဖင့္ ေျပာသည့္တိုင္-
“ေအးေလ၊ အဲဒါငါက ဘယ္ေရႊ႕ေပးရမွာလဲ။ တန္း ေပၚတက္ ထုိင္ရမွာလား”

သူ႕ေဘးက လက္တစ္ ၀ါးစာခန္႔ လြတ္ေနေသာ ေနရာ ကိုေျပာေနမွန္း တစ္ကားလံုး သိၾက ေပမဲ့ တ႐ုတ္ႀကီးက ေတာ့ ေျဗာင္က်က် ျငင္းခံု ေနေလသည္။ ထိုင္ခံုေဘးမွ တျဖည္းျဖည္း ေကြးၫြတ္ၿပီး အမိုးဆီ တည့္မတ္စြာ ထိုးတက္ သြားေသာ သံတန္း ေပၚတက္ ထိုင္ရမွာ လားဟုပင္ ဘုက် က် ျပန္ေမး ေန၏။ စပယ္ယာက သူ႕ကို ဘာမွဆက္ မေျပာေတာ့ဘဲ အျခားသူ ေတြဆီ အာ႐ံုေရႊ႕ကာ ကားခမ်ား ေကာက္ယူ ေနသည္။ ျမန္မာ မေလးကေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ကသိ ကေအာက္ျဖင့္ ညပ္ေနကာ ဟိုဘက္က ကိုကုလားက လည္း မသိက်ဳိး ကၽြန္ျပဳ ေနသည္။ သူ႔ဘက္မွာလည္း လက္တစ္ ၀ါးေလာက္ေတာ့ တိုးေပး၍ ရႏိုင္ သည္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုကုလားက မလႈပ္ သလို ကိုေရႊတ႐ုတ္ ကလည္း သည္မွ် ျဖင့္ပင္ ေက်နပ္ႏိုင္ ဟန္ မတူဘဲ-
“ေဟ႔ေကာင္၊ မင္း ဘာလဲကြ၊ ငါ ေျပာေနတာကို ဂ႐ုမစိုက္ သလို ဘာလိုလိုနဲ႔၊ မင္းကားကို ပိုက္ဆံ ေပးစီးတာ ကြ။ အလကား စီးတာမဟုတ္ ဘူး”ဟု သူကပဲ တစ္ျပန္စီး ဆက္ေဟာက္ ေနျပန္သည္။
“ကဲပါဗ်ာ၊ အစ္ကိုႀကီး ရယ္၊ မေရႊ႕ေပးလည္း ေန၊ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ေတာင္းပန္ တယ္”

ေၾသာ္၊ ဘယ္လိုျဖစ္ပါ လိမ့္။ သူက ၿပီးလြယ္စီး လြယ္ ေလွ်ာခ် လိုက္ေတာ့ ဟို ျမန္မာမေလး ခမ်ာ မလႈပ္ သာ မလွည့္သာ ဆက္ျဖစ္ ေနမွာ ေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ စိတ္မခ်မ္း မသာ ျဖစ္သြား သည္။ တစ္ကားလံုးက တခ်ဳိ႕ ခရီးသည္ မ်ား၏ မ်က္ႏွာ တြင္လည္း တ႐ုတ္ႀကီးႏွင့္ ကိုကုလားကို၊ အထူးသျဖင့္ အားေကာင္း ေမာင္းသန္ ျဖင့္ ႏိုင္ထက္ စီးနင္း လုပ္လိုဟန္ တ႐ုတ္ႀကီးကို ပိုၿပီးစိတ္ မၾကည္ ပံုမ်ဳိး ျမင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ အမုန္းခံၿပီး မည္သူ မွ ေျပာၾကမည္ ပံုမေပၚ။ အထူးသျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္တန္းမွ ခရီးသည္ အခ်ဳိ႕တို႔ အေနျဖင့္ နည္းနည္း စီေရႊ႕ ေပးၿပီး ကိုေရႊကုလားကို နည္းနည္းထပ္ ေရႊ႕ခိုင္းလိုက္ လွ်င္ ျမန္မာမေလး ေခ်ာင္ခ်ိ သြားလိမ့္မည္။ အခုေတာ့ သူတို႔ ကလည္း ထိုသို႔ လုပ္ ေပးဖို႔ အာ႐ံုမရိွ။ ကိုတ႐ုတ္ ကလည္း အေနအထား ျပင္ေပးဖို႔ စိတ္မ၀င္စား။ ကို ကုလားကလည္း ထုိအက်ပ္ အတည္း ကိုပင္ အခြင့္အေရး တစ္ခုလို ျမင္ေနလားမသိ။

ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္က ေကာ။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ေနရာက ထေပး လိုက္ခ်င္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စီးမွာက လည္း သိပ္ေ၀းသည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ကိုယ့္ျပႆနာ ႏွင့္ကိုယ္။ မၾကာေသးမီက ဘတ္စ္ကား တစ္စီးေပၚ အတက္ ကားက လည္း အလြန္ က်ပ္ခိုက္ ကိုယ္ က ေရွ႕မွ ေျခနင္းခံု ေပၚ အတက္၊ ေနာက္မွ မိန္းကေလး တစ္စုက ကားေပၚ မေရာက္ ေသးဘဲ လမ္းမေပၚ မိုးဖြဲဖြဲထဲ မတ္တတ္ က်န္ေန ၾကခိုက္မွာ သူတို႔ကို ညႇာၿပီး ကားေပၚ  သို႔ တုိးတက္ႏိုင္ ရန္အတြက္ ကိုယ္ႏွင့္ မမီမကမ္း ျဖစ္ေန ေသာ အေပၚတန္း တစ္ခုကို လွမ္းဆြဲၿပီး ကိုယ္ခႏၶာကို အသာလႊဲကာ ဆြဲတက္ဖို႔ ႀကိဳးစား လိုက္မိသည္။ ကိုယ့္ ဘာသာ လူငယ္ေလးလို ထင္ ၿပီး လုပ္မိ လိုက္ေပမဲ့ အသက္ အရြယ္ေၾကာင့္လား၊ အခန္႔ မသင့္လို႔လား၊ လက္ေမာင္း ရင္းမွ အေၾကာတင္ သလို ျဖစ္ ကာ ယင္းေန႔မွ စၿပီး လက္ ေျမႇာက္မရဘဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သည္ေတာ့ ဘတ္စ္ ကားကို မတ္တတ္စီး ဖို႔အဆင္ မေျပ။ ဒါေၾကာင့္ ထေပးလို႔ မျဖစ္။ က်န္ခရီးသည္ မ်ားက လည္း ေနရာမွထ ေပးမည့္သူ ေရာ၊ တ႐ုတ္ႀကီးကို ဆန္႔က်င္ ေျပာဆို၍ ျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ တ႐ုတ္ႀကီး ဟန္႔ေလာက္ေသာ ပိုႀကီးမား သည့္ အားခြန္ဗလ ကိုျပ၍ ျဖစ္ေစ ေျဖရွင္းေပးမည့္ သူမ်ဳိးလည္း မျမင္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုလားေရာ၊ တ႐ုတ္ပါ ေပါင္ တင္ခံ ေနရၿပီး မလူးသာ မလြန္႔သာ ျမန္မာမေလး မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရဲ။ သို႔ ေသာ္ သိပ္မၾကာ ေတာ့ပါ။ယခုရပ္မည့္ ေက်ာင္းေရွ႕ မွတ္တိုင္မွ ထြက္၊ မီးပြိဳင့္ တစ္ခုကို ျဖတ္ၿပီးလွ်င္ ေႂကြ တစ္ဆိုေသာ မွတ္တိုင္ေရာက္၊ ယင္းမွ ထြက္ၿပီး ထပ္ေတြ႕မည့္ မီးပိြဳင့္က သမိုင္း လမ္းဆံုျဖစ္ သည္။ ယင္းမီးပြိဳင့္ ေက်ာ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္း ေတာ့မည္။ အဲဒီမိန္းကေလး ကို ကၽြန္ေတာ့္ ေနရာမွာ ေခၚ ထိုင္ခိုင္း လိုက္မည္။ ဒီလို စိတ္ကူးျဖင့္ ေအာင့္အည္းေန လိုက္သည္။    ေနာက္ငါးမိနစ္ ခန္႔ အတြင္း မီးပြိဳင့္ တစ္ခုႏွင့္ မွတ္ တိုင္တစ္ခုကိုေက်ာ္ၿပီး ေနာက္ မီးပြိဳင့္ အမိတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာမွ ႀကိဳထ လိုက္သည္။ ဒီေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမွးရပ္ လိုက္လွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ သည္။  မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္မွ မ်က္ႏွာ ငယ္ငယ္ႏွင့္ ဆံပင္ရွည္ ရွည္ျမန္မာ မေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေခၚ လိုက္သည္။
“သမီး....”

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကိုေနရာမွ ထလာေအာင္ မေခၚလိုက္ႏိုင္ခင္မွာ မေမွ်ာ္လင့္တာ တစ္ခုျဖစ္ သြားသည္။ မီးပြိဳင့္မွာ ရပ္ထားခိုက္  စည္း မဲ့ကမ္းမဲ့ ကားေပၚခုန္တက္ လာေသာ အသားျဖဴ စပ္စပ္ႏွင့္ ေကာင္ေလး တစ္ေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀င္တုိက္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ထေပးေသာ ေနရာ ကို ဇြတ္လုထုိင္ လိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ နာေနေသာ ညာဘက္ လက္ေမာင္းကို အရိွန္ျဖင့္ အတိုက္ခံ လိုက္ရ သျဖင့္ အသည္း ခိုက္ေအာင္ နာသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စကား ပင္ မေျပာႏိုင္ ေအာင္ျဖစ္သြား သည္။ ထုိစဥ္ မီးပြိဳင့္ မွကား ထြက္ သြား၍ နာေသာလက္ ျဖင့္  ႐ံုးအိတ္ကို ဆြဲၿပီး က်န္ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ တန္းကို လွမ္းကိုင္ လိုက္ရသည္။

ထုိစဥ္မွာပင္ ေႂကြတစ္ မွတက္လာပံု ေပၚေသာ မိန္းမ ပိန္ပိန္ တစ္ဦးက မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္တန္းတြင္ နည္းနည္းစီ ေနရာ ခိုးထိုင္ေနေသာ လူစုကို “ဟုိဘက္ နည္းနည္း တိုးစမ္း ပါ”ဟု ခပ္မာမာ ေျပာလိုက္ ၿပီး ကိုကုလား၏ ဘယ္ဘက္ တြင္ လြတ္ေနေသာ ေနရာမွာ အံက် ၀င္ထုိင္ လုိက္သည္။ သြားၿပီ။ မိန္းကေလး ၏မလူး သာမလြန္႔ သာကေတာ့ အေတာ္ ႏွင့္ လြတ္ေျမာက္မည္ မဟုတ္။ ကိုယ္လည္း မတတ္ႏိုင္။ မိန္း ကေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေစတနာကို သေဘာ ေပါက္ ဟန္ အျပံဳးယဲ့ယ ဲ့ျဖင့္ ေခါင္း ညိတ္ က်န္ခဲ့သည္။မွတ္တိုင္ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း တိုးေ၀ွ႕ဆင္း လာရၿပီး နာေသာ လက္ေမာင္း တစ္ဖက္ ကိုဖိ လ်က္ ဖယ္ရီ ေစာင့္ရ မည့္ေန ရာသို႔ ေလွ်ာက္လာ ခဲ့ရသည္။

႐ံုးေရာက္ေတာ့ တစ္ ရက္လံုး အလုပ္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မလုပ္ႏိုင္။ ဟိုႏွစ္ေယာက္ ၾကားမွာ ညပ္ၿပီး မ်က္ႏွာငယ္ ျဖင့္ က်န္ရစ္သည့္ ဆံပင္ ရွည္ျဖင့္ ျမန္မာ မိန္းကေလး မ်က္ႏွာကို စြဲျမင္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္မွားတာ ပဲဟု ကၽြန္ေတာ့္ ဘာသာ ေတြးေနမိ၏။ သူထိုင္ၿပီး စမွာ ပင္ ေနရာခ်င္းလဲ ထိုင္ခဲ့ လွ်င္လည္း ရသည္။ သို႔မဟုတ္ သူ႕ကို ကိုယ့္ေနရာ မွာေခၚ ထုိင္ခိုင္းၿပီး ဟိုမိန္းမ လုပ္ သလို ကုလားေဘးမွာ ၀င္ထုိင္ လိုက္လွ်င္ တစ္ေနရာစာ ေတာ့ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ရမည္။ ဒီလို မဟုတ္လည္း ပထမ မီးပြိဳင့္က အထြက္ ကတည္းက ထရပ္ၿပီး သူ႔ကို ေနရာ ေခၚေပး ခဲ့လွ်င္ ေနာက္ မွတ္ တိုင္ႏွင့္ မီးပြိဳင့္က ငါးမိနစ္ပင္ မၾကာ။ ကိုယ္ရပ္လို႔ ရႏိုင္ပါ သည္။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ဒီလို မလုပ္မိ ပါလိမ့္။

မိန္းကေလးက ဟိုႏွစ္ ေယာက္ၾကားမွာ ညပ္သလို ကၽြန္ေတာ္လည္း မိမိကိုယ္ မိမိ လိပ္ျပာ မလံုျခင္းႏွင့္ ေနာင္တ တစ္ဖန္ ပူပန္ျခင္း အၾကားတြင္ တစ္ေနကုန္ ညပ္ေန ခဲ့သည္။ စိတ္ မၾကည္ မလင္ျဖင့္ ႐ံုးမွ အျပန္တြင္ ဖယ္ရီကား ေပၚမွာ လည္းအေတြး ကဒီအေၾကာင္း ကိုပဲ ေရာက္ေရာက္ သြားသည္။

ကိုယ္ကေတာ့ မွား တယ္ပဲ ထားပါေတာ့။ က်န္ ခရီးသည္မ်ား ကေကာ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ဒီမိန္းကေလး ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေနပံုကို ျမင္ေန ရက္ျဖင့္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ႏိုင္ၾက ပါလိမ့္။  ေနရာေလး လက္ႏွစ္လံုး သံုးလံုးစီ က်ဳ႕ံ ေပးလိုက္ ႐ံုျဖင့္ အဆင္ေျပ သြားမည့္ ကိစၥကို ဘာေၾကာင့္ ေပယ်ာ လကန္ ျပဳၾက ပါလိမ့္။

ၿပီးေတာ့ ဟိုတ႐ုတ္ႀကီး လူပါး၀ စကား ေျပာေနသည္ ကို ကိုယ္အပါ အ၀င္ က်န္ခရီး သည္မ်ား အားလံုးက ဘာ ေၾကာင့္ တစ္ခြန္းတေလ ၀င္ မဟန္႔မိ ပါလိမ့္။ “သူေျပာတာ ဟုတ္သားပဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ဒီဘက္ကို နည္းနည္း ေလး တိုးေပးလိုက္ရင္ ေခ်ာင္သြား မွာ ေပါ႔”လို႔ ကိုယ္ေရာ ဘာလို႔ မေျပာခဲ့ မိပါလိမ့္။

အေသ အခ်ာေတြး ၾကည့္ေတာ့ ဒီကိစၥကို ကိုယ္ နဲ႔မဆိုင္ သလို သေဘာ ထားခဲ့ မိတာဆိုတာ ေသခ်ာ သည္။ ကိုယ္စီးသည့္ ကားေပၚမွာ မတရား သျဖင့္ ျဖစ္ေနတာ ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္ဟု သေဘာထား ျခင္းက တာ၀န္မဲ့ ျခင္း တစ္မ်ဳိးပင္ ျဖစ္သည္။ ဒီလို စိတ္မ်ဳိးျဖင့္ ကိုယ္ေနသည့္ ရပ္ကြက္ထဲ၊ ကိုယ္က်င္လည္ ရာ ၿမိဳ႕ထဲ၊ ကိုယ့္ ဇာတိ ႏိုင္ငံ ထဲ၊ ေနာက္ဆံုးကိုယ္ ေနထိုင္ ရာ ကမာၻႀကီး ထဲမွာ မတရား သျဖင့္ လုပ္ေန သမွ်ကို တစ္ေယာက္ တစ္ခြန္း၀င္ ေျပာ႐ံုျဖင့္ ေျပလည္ သြားႏိုင္သည္ မ်ဳိး ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားေတြ  ဘယ္ေလာက္ ရက္စက္စြာ ဥေပကၡာ ျပဳခဲ့ၾက ဖူးၿပီမသိ။ အေတြးလိႈင္းထဲ တလူး လူးလိမ္႔ရင္း ႐ံုးဖယ္ရီကားက ေလးက လွည္းတန္း လမ္းဆံု ေရာက္ေတာ့ ဆင္းလိုက္ သည္။ ယခင္က သမိုင္း အထိ လိုက္ေနက် ေပမဲ့ ရွစ္မိုင္ မွာ သကၤန္း၀ယ္ စရာ ရိွ၍ ဆင္းၿပီး ဘတ္စ္ကားျဖင့္ ခရီးဆက္ ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ကားေပၚ မတ္တတ္ မရပ္ႏိုင္ ၍ႏွစ္ရာကား ေခ်ာင္ေခ်ာင္ကို ေစာင့္စီးၿပီး ရွစ္မိုင္သို႔ သြား ရသည္။ ရွစ္မိုင္မွာ သကၤန္း ၀ယ္ၿပီး အိမ္အျပန္ က်ေတာ့ ဒိုင္နာႏွင့္ ႏွစ္ပါး သြားရျပန္ ၏။ ႐ံုးျပန္ ခ်ိန္မို႔ ဒိုင္နာကား ေခ်ာင္သည္ကို ေစာင့္စီးၿပီး မတ္တတ္ ဘ၀က လြတ္ ေအာင္ လုပ္ရသည္။ ေနရာေတာ့ ရပါသည္။သို႔ေသာ္ သံုးေလး မွတ္တိုင္ အေက်ာ္မွာ မိုးဖြဲဖြဲ ရြာစျပဳလာ ၏။ ကားကလည္း မိုးယိုေန သည္။ ေရွာင္လည္း မလြတ္ ေတာ့ ၀ယ္လာေသာ သကၤန္း ကိုသာ ေရမစိုေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ ၿပီး ပခံုးေပၚ တစ္ခ်က္တစ္ ခ်က္ ယိုက်လာေသာ မိုးေရ စက္တို႔ကို သည္းခံ ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ ကားေနရာ အႏံွ႔ မိုး ယိုေနရာ အခ်ဳိ႕ ေနရာ ေတြက အေတာ္ဆိုး သျဖင့္ ခရီးသည္ ေတြဆီက အသံ ထြက္လာ၏။“မင္းတို႔ကား ကလည္း မိုးဒီေလာက္ ယိုေနတာ မျပင္ ဘဲထြက္တာပဲ။ မင္းတို႔က ခရီးသည္ ေတြကို လူလို႔မွ မထင္တာ”

ဒီစကား တစ္ခြန္းက ေတာ့ အေတာ္မွန္သည္။
“ကဲဗ်ာ၊ ကားခေလး ေတြ လွမ္းလိုက္ ရေအာင္။ ေပါက္ေတာ အထိ တစ္ရာ့ငါး ဆယ္၊ ဟုိနားဒီနား တစ္ရာ လွမ္းလိုက္ပါ”

ကားစပယ္ယာက ခရီး သည္စကားကို မၾကားဟန္ ျပဳၿပီး ကားခပဲ အတြင္ေတာင္း ေနသည္။ ခရီး သည္ဆီက ေနာက္ထပ္ စကားသံ မၾကား ရေတာ့။ မၾကားခ်င္ဟန္ ေဆာင္ျခင္း မ်ားေတြ ၾကံဳရပါ မ်ားၿပီး ေဒါသ မျဖစ္တတ္ ေအာင္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ထံုသြား ၾကၿပီလား။

ကားပိုင္ ကေကာ ကား အမိုးဖာတာ ေလာက္ကိုပင္ ဘာေၾကာင့္ မလုပ္ ေပးႏိုင္ရ တာပါလိမ့္။ ေခါင္မရိွတဲ့ ကားမွာလည္း ဂေဟေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္ ယိုေနပံုက ေခါင္မလံုေသာ အိမ္ထက္ပင္ ဆိုးေန ေသးသည္။ သူလုပ္မေပး ႏိုင္ေသာ ကိစၥကို မၾကား ခ်င္ ဟန္ေဆာင္ ေနေသာ စပယ္ယာ ကေကာ ကားပိုင္ႏွင ခရီး သည္ၾကား ညပ္ရွာ သူလား။ဒါမွမဟုတ္ ေလာဘႏွင့္ အတၱၾကား ညပ္ေနသူလား။ ကားပုိင္ ကေကာ သူလို ပဲ ေလာဘႏွင့္ အတၱၾကားမွာ ပဲ ညပ္ေန သူလား။ ဒါမွမ ဟုတ္ ခရီးသည္ႏွင့္ တစ္ခုခု ၾကားမွာ ၾကားညပ္ ေနသူလား။

အေတြးေတြ ဟုိဟို ဒီဒီ ေရာက္ေနစဥ္ ကားက သမိုင္း လမ္းဆံုပင္ ေရာက္လာၿပီ။ သမိုင္းမွာ ဆင္းသူ အေတာ္ မ်ားသည့္ အထဲ ဆင္းသူကို မေစာင့္ဘဲ ကားေပၚ လုတက္ သည့္ မိန္းမ၀၀ တစ္ဦးေၾကာင့္ ပိုၾကာသြား သည္။ အင္းေလ၊ လုတက္တယ္ ဆိုေပမဲ့ ေအာက္ မွာကလည္း မိုးရြာ ေနေလ ေတာ့ ကားေပၚ အျမန္ေရာက္ ခ်င္သည္ ျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္ သူလို၀၀ တစ္ေယာက္က အဆင္း၊ သူႏွင့္ အေပါက္၀ မွာ ဗိုက္ခ်င္း ၿငိၿပီး ဆင္းမရ တက္မရ ျဖစ္ေနပံုက ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ဆိုသလို ျဖစ္ရသည္။ စပယ္ ယာေလး က ဇြတ္တက္ လာသူကို စိတ္ ဆိုးရမည့္ အစား “ဗိုက္ပူတဲ့သူ ေတြ အခြန္ေကာက္ မယ္ေနာ္” ဟုပင္ေအာ္လိုက္ သံၾကားရ သည္။ ေၾသာ္ ႏွစ္ေယာက္ ၾကားမွာ ညပ္စရာ မရိွ၊ သူ႕ဗိုက္ ကိုယ့္ဗိုက္ ညပ္ေန ၾကပံုမ်ား။

ဇြတ္တက္ လာေသာ အစ္မႀကီးက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခံုမွာ ၀င္ထုိင္သည္။ “အမယ္ ေလးဟဲ့၊ မိုးကလည္း ယို ေသး”ဟူေသာ အသံၾကား လိုက္ရသည္။ မိုးကေတာ့ ပိုသည္းလာၿပီး ကားက အေတာ္ ေခ်ာင္သြားသည္။ ကားက ေခ်ာင္သြား ေတာ့မွ သတိထား မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္ ထိုင္ခုံတန္းမွာ တစ္ ေယာက္ေက်ာ ္ေနရာက မိုး အေတာ္ ယိုၿပီး ထုိင္ေနသည့္ ကေလး မေလးမွာ ေခါင္း တစ္ခုလံုး စိုရႊဲၿပီး စက္စက္က် ေနသည္။ အခုလူေခ်ာင္ သြား ေတာ့မွ သ႔ူခမ်ာ နံေဘးလြတ္ ရာကို ေရႊ႕ေနခြင့္ ရရွာ ပုံေပၚ သည္။
ဒါေတာင္ အေတာ္ သည္းေသာ မိုးက သူထုိင္ခဲ့ ေသာ သူ႔ေဘးက ေနရာေပၚ အားရ ပါးရ ယိုက်ေနၿပီး ေရ စဥ္သည့္ ဒဏ္ကို သူ ခံေနရ ေသးသည္။ သို႔ေပမဲ့ မုိးေရ စက္စက္ၾကားက သူ႔မ်က္ႏွာ ေလးက အျပံဳး မပ်က္။

ကားက ေနာက္တစ္ မွတ္တုိင္ ဦးဘဟန္လမ္း မွတ္တိုင္ကို ေရာက္ေတာ့ လူေတြ အတက္မ်ားၿပီး ကား က ျပန္က်ပ္ သြားျပန္သည္။
မ်က္စိေရွ႕မွာ အျမင္ မေတာ္၊ ကိုယ့္ေရွ႕ တည့္တည့္ လာရပ္ေသာ မိန္းကေလး ေဘးမွာ အမူးသမား တစ္ေယာက္က ကပ္လ်က္ ပါလာ ၿပီး မိန္းကေလး ခမ်ာ သူေရွ႕ က လူအုပ္ႏွင့္ သူ႔ ေနာက္က အမူးသမား ၾကားမွာ မလူးသာ မလြန္႔သာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနရာမွ ထေပးၿပီး ဒီကေလး မကို ေနရာေပး လိုက္လွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု စဥ္းစား မိသည္။

တကယ္ေတာ့ အိမ္ကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္ဦးမွာ ေတာ့မဟုတ္။ မွတ္တိုင္အား ျဖင့္ သံုးမွတ္တိုင္ ခန္႔သာ က်န္ ေတာ့ေပမဲ့ ကားပိတ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ နာရီ၀က္ေလာက္ မတ္တတ္ ရပ္ရဦးမည္။ တန္းကိုမနာ ေသာ လက္ျဖင့္ကိုင္၊ ႐ံုးအိတ္ ႏွင့္သကၤန္းကို နာေသာလက္ ျဖင့္ကိုင္ ေနာက္နာရီ၀က္ ေလာက္ ရပ္ႏိုင္ မလား ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေန သည္။ ထုိစဥ္မွာ-
“လာ၊ အစ္မ ဒီမွာလာ ထုိင္”
ခုနက မိုးေရ စက္စက္ ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ေယာက္ ေက်ာ္မွ မိန္းကေလးက သူမူ လထိုင္ရာ မိုးယိုေသာ ေနရာဆီ ျပန္ေရႊ႕ ေပးလိုက္ၿပီး မိန္းကေလး ထိုင္ဖို႔ ေနရာ လုပ္ေပးလိုက္ သည္။                “ဟယ္၊ ရတယ္ ညီမ ေလး။ အစ္မ ရပ္လို႔ ရပါ တယ္။ ေစ်းပြဲ႐ံုမွာပဲ ဆင္းမွာ”

“ထိုင္ပါအစ္မရဲ႕၊ ကား ကပိတ္ဦးမွာ။ ဘယ္ေလာက္ ၾကာဦးမယ္ မသိဘူး။ သမီး က စိုလက္စနဲ႔ ဘာမွ မထူး ဘူး လာထိုင္ အစ္မရဲ႕”
႐ုတ္တရက္ ၾကား လိုက္ျမင္ လိုက္ရ သည္က ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မေျပာတတ္ ေအာင္ဆြံ႔အ သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သာ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သည္ မဟုတ္။ ေရွ႕က အမူးသမား လည္း အမူးေျပ သြားပံုရ သည္။ မိုးေရ ေပါက္ေပါက္ က်သည့္ေအာက္ ေခါင္းလွ်ဳိ ၿပီး ျပန္၀င္ သြားေသာ အျပံဳး ျမျမ မ်က္ႏွာေလးကို ဘာေျပာ ရမွန္ းမသိ။

ဖင့္ေလးေသာ ေျခလွမ္း တို႔ျဖင့္ သူေပးေသာ ေနရာကို မိန္းကေလးက ၀င္ထုိင္ လိုက္ ခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ ျခားသြားေသာ မိုးေရထဲက ကေလးမကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ထိုင္ခံု လူတန္းထဲ မွာ မလႈပ္ သာေအာင္ ျပန္ ညပ္ရင္း မိုးေရ ေပါက္ေပါက္ က်ကို ဘာမွ မျဖစ္သလို ခံရင္း လမ္းမ ဘက္လွမ္း ေငးေနသည္ ကို ျမင္ရသည္။ 

အနစ္နာခံ ကူညီလို ေသာႏွလံုးသားႏွင့္ ကိုယ္ မနစ္နာ လိုသည့္ အတၱတို႔ အၾကား ညပ္ေနခဲ့ၿပီး ႐ုန္း မထြက္ ႏိုင္သည့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ အလားတူ အက်ပ္အတည္း မွာ ကူညီမႈ ႏွလံုးသားဘက္ ႐ုန္းထြက္ သြားႏိုင္သူ မိန္းမငယ္ ကေလးတို႔ တန္ဖိုးခ်င္း ကြာေလစြဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြး ေနမိသည္။ လက္ထဲက ကိုင္ လာသည့္ သကၤန္းျဖင့္ မၾကာ မီ အိမ္မွာ ၀ါဆို သကၤန္းကပ္ ၿပီး ဆြမ္းကပ္ အလွဴမ်ဳိး လုပ္ဖုိ႔ ရိွေပမဲ့ သူလို ေနရာ လွဴတာ မ်ဳိးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ႏိုင္ ေသး။

သူေျပာသည့္ အတိုင္း လည္း ကားက လမ္းဆံုကို မေရာက္ခင္ ပိတ္ေနေလ သည္။ ကားတန္း ရွည္ႀကီး ထဲ ညပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကားေလးေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခရီးသည္ မ်ားလည္း စိတ္မရွည္ ႏိုင္ျခင္းႏွင့္ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး မိုးေရထဲ လမ္း မေလွ်ာက္ လိုျခင္းတို႕ ၾကား ညပ္ေနခဲ့ၾကသည္။  ဆယ့္ငါးမိနစ္ ေလာက္ ၾကာ တစ္ဘီးခ်င္း လိွမ့္အၿပီး တြင္ေတာ့ တခ်ဳိ႕ ခရီးသည္ မ်ားက စိတ္မရွည္ဘဲ ကား ေပၚက ဆင္းေလွ်ာက္သြား ၾကသည္။ ကေလးမေလး ေပးေသာ ေနရာမွာ ၀င္ထုိင္ေသာ မိန္းကေလး ကလည္း ဆက္ေစာင့္ဖို႔ သည္းမခံႏိုင္ ေတာ့လို႔လား၊ သူ႔ေဘးမွာ မိုးေရ စက္စက္ထဲ ထိုင္ေနသူ ေလးကို မ်က္ႏွာပူ လို႔လား မသိ၊ ေစာေစာက ေစ်းပြဲ႐ုံမွာ ဆင္းမွာဟု ေျပာထား ေပမဲ့ ကားေပၚမွ ဆင္းသြားခဲ့သည္။ လမ္းဆင္း ေလွ်ာက္သူေတြ အေတာ္မ်ား သြားေတာ့  ျပန္ ေခ်ာင္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း မေနႏိုင္ဘဲ “သမီး ရယ္၊ ဒီဘက္ျပန္ တိုးလိုက္ပါ” ဟု ေျပာလိုက္မိသည္။

ဒီေတာ့မွ ကေလးမ ေလးက “ဟုတ္ကဲ့ဦး” ဆို ကာ ခပ္ေလးေလး ေရႊ႕လိုက္ သည့္တိုင္ “သမီးက စိုၿပီး သားပဲ။ အေရး မႀကီးပါဘူး” ဟု ဆိုေန ေသးသည္။ ပိုက္ဆံ ယူဖို႔သာသိၿပီး ကားအမိုး ယိုတာကို ဖာေပး ရေကာင္း မွန္း မသိေသာ ကားပိုင္ရွင္ အေနျဖင့္ သူ႔ကား စက္စက္ က် မိုးယို သည့္ေအာက္ ေခါင္းထိုး ခံၿပီး ၀င္ရဲေသာ သူ႕သမီး အရြယ္ေလးကို ၾကည့္ ၿပီးရွက္တတ္လွ်င္ သတ္ေသ သင့္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစား ေနမိသည္။

ဒီသမီး ကေလးလို ႏွလံုးသား ရိွရာဘက္ ႐ုန္း ထြက္ သူေတြ ခ်ည္းသာျဖစ္ လွ်င္ ကမာၻ ႀကီးေပၚမွာ ခြန္ အားႀကီး အတၱႀကီး သူတို႔ၾကား ညပ္ေနသည့္ လူသားမ်ား၊ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ ႏိုင္ငံမ်ား လြတ္ေျမာက္ ခ်မ္းသာၾက မွာ ေသခ်ာသည္ဟု အိမ္ျပန္ လမ္းမွာ ေတြးလာခဲ့သည္။

ထိုေန႔ညက အိပ္မက္ ထဲတြင္ တ႐ုတ္ႀကီးႏွင့္ ကုလားႀကီးတို႔၏ ဒူးတင္ ေပါင္တင္မႈ အၾကား ညပ္ေန ခဲ့ၿပီး လႈပ္မရ လွည့္မရ ျဖစ္ ေနသူမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေန ကာ ေခၽြးေစး ျပန္လ်က္ လန္႔ ႏိုးလာခဲ့သည္။

ေမာင္လြင္မြန္၊ကသာ၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ဇန္န၀ါရီလ ၂၀၁၃)